یکی دیگر از انواع افسردگی که کمتر به آن پرداخته می‌شود، اختلال افسردگی مداوم (Persistent Depressive Disorder) است که به آن دیستیمیا نیز گفته می‌شود. این نوع افسردگی ویژگی‌ها و چالش‌های خاص خود را دارد که نیاز به شناخت و درمان مؤثر دارد.

افسردگی مداوم به حالتی اشاره دارد که در آن فرد برای مدت متناوب حداقل دو سال دچار علائم افسردگی است. این علائم معمولاً وارد فضای روانی و عاطفی فرد می‌شوند و باعث کاهش کیفیت زندگی او می‌گردد.

این نوع افسردگی به صورت افسردگی مزمن و کم‌عمق‌تر بروز می‌کند. علائم آن ممکن است کمتر شدید باشند، اما می‌توانند برای مدت طولانی، همانطور که گفتیم معمولاً به مدت دو سال یا بیشتر، ادامه داشته باشند. همچنین افراد مبتلا به دیستیمیا ممکن است در طول زمان احساس کنند که هرگز به حالت عادی بازنگشته‌اند.

در مقابل افسردگی عمده (Major Depressive Disorder) به حملات شدیدتر افسردگی گفته می‌شود که می‌تواند هر از گاهی رخ دهد و عموماً نیاز به مداخله درمانی فوری دارد.

به عبارت دیگر، افسردگی مداوم بیشتر به صورت یک حالت مزمن است و شدت افسردگی آنچنان نیست که نیازی به مداخله فوری در لحظه داشته باشد. این در حالی است که افسردگی عمده می‌تواند به صورت ناگهانی بروز کند و با شدت بیشتری نمایش داده شود.

گاهی ممکن است شخصی در دوران اختلال افسردگی مداوم دوره‌هایی از افسردگی اساسی را هم تجربه کند. به این حالت افسردگی مضاعف می‌گویند.

ازآنجایی‌که علائم افسردگی مزمن برای سال‌های طولانی ادامه پیدا می‌کند، ممکن است شخص متوجه آنها نشده و این ویژگی‌ها را بخشی از زندگی عادی بداند.

مدت زمان علائم (حداقل ۲ سال)

از ویژگی‌های کلیدی افسردگی مداوم، وضعیت پایدار و مزمن این اختلال است. فردی که به افسردگی مداوم مبتلا است، معمولاً برای حداقل دو سال به صورت مداوم دچار علائم می‌شود.

این علائم شامل احساس غم و اندوه، احساس خستگی، کاهش انرژی، و ناتوانی در لذت بردن از فعالیت‌های روزمره است. برخی از افراد حتی عادت می‌کنند به این حالت و تصور می‌کنند که این نوع احساسات بخشی از زندگی عادی آنها شده است.

مدت زمان طولانی وجود علائم به خودی خود می‌تواند یک چالش بزرگ باشد، چرا که افراد مبتلا ممکن است به مرور زمان قوانین مربوط به روابط اجتماعی و کاری خود را  تغییر داده و ارتباط خود را با دنیا و دیگران از دست بدهند.

عوامل تأثیرگذار بر تشدید این نوع افسردگی

چندین عامل می‌توانند به تشدید افسردگی مداوم کمک کنند. این عوامل ممکن است شامل:

1. وراثت: تاریخچه خانوادگی افسردگی می‌تواند ریسک ابتلا به این اختلال را افزایش دهد.
2. تجربیات گذشته: وقوع حوادث آسیب‌زا مانند از دست دادن عزیزان، طلاق یا مشکلات مالی می‌تواند تأثیرات عمیقی بر وضعیت روانی فرد داشته باشد.
3. عوامل اجتماعی: انزوا اجتماعی و عدم حمایت اجتماعی نیز می‌توانند به شدت افسردگی مداوم اضافه کنند.
4. عوامل زیستی: اختلالات در سطح مغز و شیمیایی مرتبط با انتقال‌دهنده‌های عصبی همانند سروتونین و نوراپی‌نفرین می‌تواند در ایجاد افسردگی نقش داشته باشد.

روش‌های مؤثر درمان

برای درمان افسردگی مداوم، رویکردهای متنوعی وجود دارد که می‌توانند به بهبود وضعیت فرد کمک کنند. این رویکردها به دو دسته عمده تقسیم می‌شوند:

۱. رویکردهای روان‌درمانی

روان‌درمانی یکی از مؤثرترین روش‌ها برای درمان افسردگی مداوم است. این روش شامل گفتگو با یک روان‌شناس یا درمانگر است، که می‌تواند از تکنیک‌های مختلف برای کمک به فرد استفاده کند. از جمله این تکنیک‌ها می‌توان به:

• رفتار درمانی شناختی (CBT): این روش به فرد کمک می‌کند تا الگوهای منفی تفکر خود را شناسایی و تغییر دهد.
• مشاوره حمایتی: این مشاوره می‌تواند به فرد این امکان را بدهد که احساسات خود را به اشتراک بگذارد و راه‌حل‌های جدیدی برای مواجهه با چالش‌ها پیدا کند.
• درمان بین‌فردی: این نوع درمان بر روی روابط فرد با دیگران تمرکز دارد و به حل مسائل بین‌فردی کمک می‌کند.

۲. دارو درمانی

دارو درمانی که شامل مصرف داروهای ضد افسردگی است، می‌تواند در برخی از موارد به بهبود علائم افسردگی مداوم کمک کند. این داروها عموماً با تنظیم سطح مواد شیمیایی در مغز کار می‌کنند و می‌توانند تأثیر بسزایی بر بهبود حالات روانی فرد داشته باشند.

داروهای ضد افسردگی جدیدتر، مانند مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین، معمولاً برای بیماران مبتلا به افسردگی مداوم تجویز می‌شوند.

ترکیب درمان روان‌درمانی و دارو می‌تواند بهترین نتایج را به دنبال داشته باشد و به فرد کمک کند تا زندگی سالم‌تری را تجربه کند.

افسردگی مداوم یکی از انواع افسردگی پیچیده است که نیاز به توجه و درمان مناسب دارد. با شناخت و درک این نوع افسردگی، فرد می‌تواند نسبت به شناسایی علائم و آغاز درمان اقدام کند.

در نهایت، همکاری با متخصصان روان‌درمانی و استفاده از درمان‌های مقرراتی می‌تواند به بهبود وضعیت روحی و عاطفی فرد کمک کند و آن را به سوی یک زندگی بهتری هدایت کند.