بیش فعالی در بزرگسالان، موضوعی است که اغلب نادیده گرفته می‌شود، اما تأثیرات آن می‌تواند عمیق و پیچیده باشد. در حالی که بسیاری از افراد تصور می‌کنند این اختلال تنها مختص کودکان است، تحقیقات نشان می‌دهد که بسیاری از بزرگسالان نیز با چالش‌های ناشی از اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) دست و پنجه نرم می‌کنند.
این اختلال می‌تواند به مشکلاتی در زندگی روزمره، روابط اجتماعی، و عملکرد شغلی منجر شود و احساس خستگی و ناامیدی را به همراه داشته باشد.
با این حال، آگاهی از این وضعیت و درک علائم آن، می‌تواند اولین گام برای مدیریت مؤثر و بهبود کیفیت زندگی باشد.
در این مطلب از کلینیک روانشناسی و مشاوره جوانه به بررسی علل، علائم و راهکارهای موجود برای مقابله با بیش فعالی در بزرگسالان می‌پردازیم و اهمیت تشخیص و درمان صحیح را مورد تأکید قرار می‌دهیم.
اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) بزرگسالان چیست؟
همه ما گاهی حواسمان پرت می‌شود یا بی‌قرار هستیم. اما برای بعضی‌ها، این اتفاق خیلی بیشتر از بقیه می‌افتد و باعث می‌شود زندگی‌شان سخت‌تر شود.
این افراد ممکن است به بیماری‌ای به نام بیش‌فعالی یا ADHD مبتلا باشند. ADHD یعنی اینکه مغز ما کمی متفاوت کار می‌کند و این باعث می‌شود که تمرکز کردن، آرام نشستن و کنترل کردن رفتارهایمان برایمان سخت‌تر باشد.
بیش فعالی یک بیماری نیست که تقصیر خودمان باشد. این بیماری از بچگی شروع می‌شود و گاهی تا بزرگسالی هم ادامه پیدا می‌کند.
وقتی بچه هستیم، ADHD می‌تواند باعث شود که در مدرسه خوب درس نخوانیم، با دوست‌هایمان خوب کنار نیاییم و احساس تنهایی کنیم. اما وقتی بزرگ می‌شویم، ADHD می‌تواند روی کارمان، روابطمان و حتی سلامت روانمان تأثیر بگذارد.
برای مثال، اگر ADHD داشته باشیم، ممکن است در یک جا نشستن و کار کردن برای مدت طولانی سخت باشد. ممکن است حواسمان مدام پرت شود و نتوانیم روی یک کار تمرکز کنیم.
همچنین ممکن است خیلی زود عصبانی شویم یا کارهایی را بدون فکر انجام دهیم. این مشکلات می‌تواند باعث شود که در کارمان موفق نباشیم و روابطمان با دیگران به مشکل بخورد.
اما بیش فعالی در بزرگسالان قابل درمان و مدیریت است. با کمک دکتر و داروهای مخصوص و انجام کارهای درمانی، می‌توانیم یاد بگیریم که با ADHD کنار بیاییم و زندگی خوبی داشته باشیم.
درمان به ما کمک می‌کند تا بهتر تمرکز کنیم، آرام‌تر باشیم و رفتارهایمان را کنترل کنیم. همچنین، با یادگیری مهارت‌های جدید، می‌توانیم روابطمان را بهبود ببخشیم و در زندگی موفق‌تر باشیم.
برای کسب اطلاعات بیشتر به مقاله بیش فعالی چیست؟ مراجعه کنید.
اختلال بیش فعالی چگونه بر بدن تاثیر می‌گذارد؟
همه ما مغزهای متفاوتی داریم، درست مثل اینکه اثر انگشت‌هایمان با هم فرق می‌کند. وقتی این تفاوت‌ها در مغز خیلی زیاد باشد، ممکن است باعث مشکلاتی مثل بیش‌فعالی یا ADHD شود. به این تفاوت‌ها، تفاوت‌های عصبی می‌گویند.
افرادی که ADHD دارند، مغزشان کمی با بقیه فرق می‌کند. بعضی قسمت‌های مغزشان کمتر کار می‌کند. این قسمت‌ها مثل یک مدیر عامل هستند که به بقیه قسمت‌های مغز دستور می‌دهند چه کار کنند. وقتی این قسمت‌ها خوب کار نکنند، کارهای مغز هم به هم می‌ریزد.
این قسمت‌های مغز به ما کمک می‌کنند که کارهای مهمی مثل برنامه‌ریزی کردن، تصمیم گرفتن، تمرکز کردن و یاد گرفتن چیزهای جدید را انجام دهیم. به این کارها، کارهای اجرایی می‌گویند. وقتی ADHD داریم، این کارهای اجرایی سخت‌تر می‌شوند.
برای مثال، وقتی می‌خواهیم یک تکلیف مدرسه را انجام دهیم، مغزهای ما باید برنامه‌ریزی کنند که از کجا شروع کنیم، چه چیزهایی لازم داریم و چگونه کار را تمام کنیم.
همچنین باید حواسمان را جمع کنیم تا حین انجام کار حواسمان پرت نشود. اما وقتی ADHD داریم، این کارها برای ما خیلی سخت‌تر است. ممکن است ندانیم از کجا شروع کنیم، حواسمان مدام پرت شود و نتوانیم کار را تا آخر ادامه دهیم.
علائم و نشانه‌های بیش فعالی در بزرگسالان چیست؟
علائم بیش فعالی در بزرگسالان شباهت زیادی به علائم دوران کودکی دارند، اما ممکن است به‌دلیل تفاوت در فعالیت‌های زندگی بزرگسالی کمی متفاوت به نظر برسند.
به عنوان مثال، به جای مواجهه با چالش‌های مربوط به مدرسه، بزرگسالان ممکن است علائم و تأثیراتی مرتبط با محیط کار را تجربه کنند.
ADHD به سه زیرگروه تقسیم می‌شود و علائم هر زیرگروه می‌تواند متفاوت باشد. علائم شما تعیین‌کننده این هستند که آیا در دسته بی‌توجهی، بیش‌فعالی/تکانشگری یا زیرگروه ترکیبی قرار می‌گیرید. همچنین، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما شدت بیش فعالی را نیز ارزیابی می‌کند، که به صورت سطوح مختلفی تعریف می‌شود:
- خفیف: این یعنی که شما نشانه‌هایی از بیماری بیش‌فعالی دارید، اما این نشانه‌ها خیلی شدید نیستند و زندگی روزمره تان را خیلی بهم نمی‌ریزد.
- متوسط: در این سطح، علائم بیش‌فعالی یا کم‌توجهی شما به اندازه‌ای هستند که در کارها و روابط اجتماعی‌تان مشکل ایجاد می‌کنند. مثلاً ممکن است در انجام تکالیف مدرسه یا دانشگاه با مشکل روبرو شوید یا در حفظ دوستان مشکل داشته باشید.
- شدید: در این سطح، علائم بیش‌فعالی یا کم‌توجهی شما خیلی شدید هستند و زندگی روزمره شما را به شدت مختل می‌کنند. ممکن است در حفظ شغل‌تان مشکل داشته باشید یا روابط خانوادگی و دوستانه‌تان به خاطر این علائم آسیب ببیند.
علائم انواع بیش فعالی در بزرگسالان
۱. علائم بی توجهی
اگر شما هم بعضی وقت‌ها احساس می‌کنید که حواستان خیلی زود پرت می‌شود، یا چیزهایی را فراموش می‌کنید و نمی‌توانید کارهایتان را به موقع تمام کنید، شاید یکی از علائم بیش‌فعالی یا ADHD را داشته باشید. این علائم به طور کلی به بی توجهی معروف هستند.
برای داشتن زیر گروه بیش فعالی در بزرگسالان ، باید حداقل شش مورد از موارد زیر را داشته باشید که بیش از شش ماه طول بکشد:
علائم بی توجهی که نشان می‌دهد ممکن است به ADHD مبتلا باشید:
- اشتباه‌های کوچک و بزرگ: مرتکب اشتباهاتی می‌شوید که انتظار ندارید، مثل غلط املایی در یک کلمه ساده یا جا گذاشتن بخشی از یک جمله.
- حواس‌پرتی مداوم: حواستان مدام پرت می‌شود و نمی‌توانید روی یک موضوع تمرکز کنید. مثلاً وقتی کسی با شما صحبت می‌کند، حواستان به چیز دیگری پرت می‌شود یا وقتی مشغول مطالعه هستید، فکرتان جای دیگری می‌رود.
- مشکل در انجام کارها: شروع کردن کارها برایتان آسان است، اما ادامه دادن و تمام کردنشان سخت است. مثلاً ممکن است یک پروژه را شروع کنید، اما وسط کار آن را رها کنید و به سراغ کار دیگری بروید.
- فراموشی مکرر: چیزهای کوچک و بزرگ را فراموش می‌کنید. مثلاً کلیدهایتان را جا می‌گذارید، قرار ملاقات‌ها را فراموش می‌کنید یا وسایل شخصی‌تان را گم می‌کنید.
- مشکل در سازماندهی: نمی‌توانید کارهایتان را برنامه‌ریزی کنید و اولویت‌بندی کنید. اتاق‌تان به هم ریخته است و نمی‌توانید چیزها را سر جای خود پیدا کنید.
- تنبلی و بی‌حوصلگی: از انجام کارهای تکراری و خسته‌کننده متنفرید و سعی می‌کنید از آن‌ها فرار کنید.
- حواس‌پرتی زیاد: کوچک‌ترین صدا یا حرکت باعث می‌شود حواستان پرت شود و نتوانید روی کارتان تمرکز کنید.
اگر این علائم را در خودتان می‌بینید، بهتر است به یک متخصص مراجعه کنید. متخصص می‌تواند با انجام آزمایش‌ها و ارزیابی‌های لازم، تشخیص دهد که آیا شما به ADHD مبتلا هستید یا خیر.
۲. علائم بیش‌فعالی و تکانشگری را بهتر بشناسیم!
اگر احساس می‌کنید که خیلی زود حواستان پرت می‌شود، نمی‌توانید یک جا بنشینید و مدام در حال حرکت هستید، ممکن است یکی از علائم بیش‌فعالی و تکانشگری را داشته باشید که جزء اختلال ADHD است. این علائم باعث می‌شود که در زندگی روزمره با مشکلاتی روبرو شوید.
علائم اصلی بیش‌فعالی و تکانشگری:
- بی‌قراری مداوم: نمی‌توانید یک جا بنشینید و مدام در حال حرکت هستید. مثلاً دست‌هایتان را تکان می‌دهید، پاهایتان را می‌کوبید یا با اشیاء اطراف بازی می‌کنید.
- مشکل در آرام ماندن: وقتی از شما خواسته می‌شود که بنشینید و ساکت باشید، نمی‌توانید این کار را انجام دهید.
- حرف زدن زیاد و بی‌وقفه: مدام صحبت می‌کنید و نمی‌توانید صبر کنید تا نوبت شما شود.
- مشکل در انتظار کشیدن: نمی‌توانید صبور باشید و برای رسیدن به چیزی که می‌خواهید، باید منتظر بمانید.
- ورود ناگهانی به مکالمات دیگران: بدون اینکه اجازه بگیرند وارد مکالمات دیگران می‌شوند و حرفشان را قطع می‌کنند.
- انجام کارهای بدون فکر: قبل از اینکه فکر کنند، کارها را انجام می‌دهند و ممکن است به دیگران آسیب برسانند.
- مشکل در انجام کارهایی که نیاز به آرامش دارند: نمی‌توانند از فعالیت‌های آرامش‌بخش مانند خواندن کتاب یا گوش دادن به موسیقی لذت ببرند.
۳. علائم ترکیبی بیش فعالی
ADHD با علائم ترکیبی یعنی اینکه فرد هم علائم بیش‌فعالی (مثل نتوانستن آرام نشستن، حرف زدن زیاد) و هم علائم بی‌توجهی (مثل حواس‌پرتی، فراموشکاری) را با هم دارد.
به زبان ساده‌تر: این افراد هم خیلی انرژی‌دار و بی‌قرار هستند و هم خیلی زود حواسشان پرت می‌شود و چیزها را فراموش می‌کنند.
مثال‌هایی از علائم ترکیبی ADHD:
- در کلاس درس: یک دانش‌آموز با ADHD ترکیبی ممکن است نتواند روی درس تمرکز کند (بی‌توجهی)، مدام بخواهد از جایش بلند شود (بیش‌فعالی) و حرف معلم را قطع کند (تکانشگری).
- در خانه: یک فرد بزرگسال با ADHD ترکیبی ممکن است در انجام کارهای خانه مشکل داشته باشد چون حواسش پرت می‌شود (بی‌توجهی)، مدام از کاری به کار دیگر بپرد (بیش‌فعالی) و قبل از اینکه فکر کند حرف بزند (تکانشگری).
برای کسب اطلاعات بیشتر به مقاله علائم بیش فعالی مراجعه کنید.
چه چیزی باعث بیش فعالی در بزرگسالان می‌شود؟
علت دقیق بیماری بیش‌فعالی یا ADHD هنوز به‌طور کامل شناخته نشده است. اما دانشمندان دریافته‌اند که تفاوت‌هایی در ساختار و عملکرد مغز افراد مبتلا به ADHD وجود دارد.
۱. تفاوت‌های ساختاری مغز:
افرادی که ADHD دارند، ممکن است قسمت‌هایی از مغزشان کمی متفاوت باشد. این تفاوت‌ها باعث می‌شود که مغز آن‌ها نتواند مثل مغز افراد معمولی اطلاعات را پردازش کند یا دستورات را به خوبی اجرا کند. به عبارت ساده‌تر، ارتباط بین سلول‌های مغز در افراد مبتلا به بیش فعالی کمی ضعیف‌تر است.
۲. تغییرات شیمیایی مغز:
مغز ما برای انتقال پیام‌ها از یک سلول به سلول دیگر، از مواد شیمیایی خاصی استفاده می‌کند. این مواد شیمیایی را انتقال‌دهنده‌های عصبی می‌نامند. در افراد مبتلا به ADHD، میزان این انتقال‌دهنده‌ها در مغز کم است یا تعادل آن‌ها به هم ریخته است. این موضوع باعث می‌شود که مغز نتواند به خوبی کار کند.
۳. عوامل ژنتیکی:
تحقیقات نشان داده است که بیش فعالی می‌تواند ارثی باشد. یعنی اگر یکی از والدین یا نزدیکان شما بیش فعالی داشته باشد، احتمال اینکه شما هم به این بیماری مبتلا شوید بیشتر است.
۴. علل دیگر:
علاوه بر عوامل ژنتیکی و تفاوت‌های مغزی، عوامل محیطی مانند تغذیه نامناسب، قرار گرفتن در معرض سموم و برخی مشکلات پزشکی نیز می‌توانند در بروز بیش فعالی نقش داشته باشند.
بیش فعالی در بزرگسالان به دلیل تفاوت‌هایی در ساختار و عملکرد مغز ایجاد می‌شود. این تفاوت‌ها باعث می‌شوند که فرد در تمرکز، کنترل رفتار و انجام کارهای روزمره با مشکل مواجه شود.
کدام نوع از بیش فعالی در بزرگسالان بیشتر دیده می شود؟
کار با کامپیوتر و گوشی به تنهایی علت بروز بیش فعالی در بزرگسالان نیست، اما می‌تواند علائم آن را تشدید کند.
استفاده مداوم از این دستگاه‌ها، به‌ویژه برای فعالیت‌هایی مانند جستجو در اینترنت یا شبکه‌های اجتماعی، ممکن است باعث شود تمرکز فرد به سرعت تغییر کند و حواس‌پرتی افزایش یابد.
همچنین، استفاده طولانی‌مدت از گوشی و کامپیوتر می‌تواند به مشکلاتی مانند خواب ناکافی، استرس و کاهش توجه منجر شود که این عوامل می‌توانند علائم بیش فعالی، مانند مشکل در تمرکز و بی‌قراری ذهنی را در افراد بزرگسال تشدید کنند. با این حال، برای بروز بیش فعالی عوامل ژنتیکی و زیستی بیشتری نقش دارند.
آیا کار با کامپیوتر و گوشی می تواند علت بروز بیش فعالی در بزرگسالان باشد؟
کار با کامپیوتر و گوشی به تنهایی علت بروز بیش فعالی در بزرگسالان نیست، اما می‌تواند علائم آن را تشدید کند.
استفاده مداوم از این دستگاه‌ها، به‌ویژه برای فعالیت‌هایی مانند جستجو در اینترنت یا شبکه‌های اجتماعی، ممکن است باعث شود تمرکز فرد به سرعت تغییر کند و حواس‌پرتی افزایش یابد.
همچنین، استفاده طولانی‌مدت از گوشی و کامپیوتر می‌تواند به مشکلاتی مانند خواب ناکافی، استرس و کاهش توجه منجر شود که این عوامل می‌توانند علائم بیش فعالی، مانند مشکل در تمرکز و بی‌قراری ذهنی را در افراد بزرگسال تشدید کنند. با این حال، برای بروز بیش فعالی عوامل ژنتیکی و زیستی بیشتری نقش دارند.
بیش فعالی در بزرگسالی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
برای تشخیص اینکه آیا شما به بیماری بیش‌فعالی (ADHD) مبتلا هستید یا نه، پزشک یا روان‌پزشک شما باید با شما صحبت کند و اطلاعاتی درباره علائم فعلی و گذشته‌تان جمع‌آوری کند. این اطلاعات می‌تواند شامل پرسش‌هایی در مورد اینکه از کودکی تا به حال چه علائمی را تجربه کرده‌اید باشد.
برای این کار، معمولا از شما خواسته می‌شود که یک پرسشنامه را پر کنید. این پرسشنامه‌ها به طور خاص برای تشخیص بیماری بیش‌فعالی طراحی شده‌اند.
نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشید این است که هیچ آزمایش خون یا عکس‌برداری خاصی وجود ندارد که بتواند به طور قطعی بیماری بیش‌فعالی را تشخیص دهد. تشخیص این بیماری بیشتر بر اساس علائمی است که شما تجربه می‌کنید و اطلاعاتی که در مورد سابقه پزشکی‌تان می‌دهید، انجام می‌شود.
به طور خلاصه، تشخیص بیماری بیش‌فعالی بر عهده پزشک یا روان‌پزشک است و این تشخیص بیشتر بر اساس علائم شما و اطلاعاتی که در اختیار پزشک قرار می‌دهید، صورت می‌گیرد.
برای کسب اطلاعات بیشتر به مقاله تشخیص بیش فعالی در بزرگسالان مراجعه کنید.
بهترین روش درمانی بیش فعالی چیست؟
بهترین روش درمانی برای بیش فعالی (ADHD) ترکیبی از درمان‌های دارویی و غیر دارویی است. در بسیاری از موارد، داروهایی مانند محرک‌های سیستم عصبی مرکزی (مانند ریتالین یا آدرال) تجویز می‌شوند که به بهبود تمرکز و کاهش بی‌قراری کمک می‌کنند. این داروها با افزایش سطح مواد شیمیایی خاص در مغز به تنظیم بهتر توجه و کنترل تکانه‌ها کمک می‌کنند.
علاوه بر داروها، روان‌درمانی به ویژه رفتاردرمانی شناختی (CBT) نیز بسیار مؤثر است. این نوع درمان به افراد کمک می‌کند تا الگوهای رفتاری و فکری خود را بشناسند و مهارت‌هایی برای مدیریت بهتر تمرکز، زمان و کنترل تکانه‌هایشان یاد بگیرند.
آموزش مهارت‌های زندگی مانند مدیریت زمان، برنامه‌ریزی و مهارت‌های سازماندهی نیز بخش مهمی از درمان است. در نهایت، حمایت خانوادگی و اجتماعی و آموزش درباره نحوه برخورد با چالش‌های روزمره نیز می‌تواند کمک شایانی به بهبود وضعیت فرد مبتلا به بیش فعالی کند.
دستگاه های جدید برای درمان بیش فعالی در بزرگسالان بدون درد و عوارض دارویی
دستگاه‌های جدید برای درمان بیش فعالی در بزرگسالان بدون درد و عوارض دارویی، روش‌های غیر تهاجمی هستند که با تحریک مغز یا آموزش مغزی، به بهبود تمرکز و کنترل تکانه‌ها کمک می‌کنند.
این دستگاه‌ها شامل فناوری‌هایی مانند نوروفیدبک و تحریک مغناطیسی مغز (TMS) هستند که بدون استفاده از دارو، عملکرد مغزی را تنظیم و بهبود می‌بخشند.
۱. نوروفیدبک (Neurofeedback):
نوروفیدبک یک روش آموزشی است که از دستگاه‌های خاصی برای ثبت و نمایش فعالیت مغزی استفاده می‌کند. در این روش، فرد به یک سیستم رایانه‌ای متصل می‌شود که امواج مغزی او را به صورت آنی مانیتور می‌کند.
سپس، فرد با مشاهده این امواج و با کمک فیدبک‌های ارائه‌شده توسط دستگاه، یاد می‌گیرد که چگونه فعالیت‌های مغزی خود را کنترل کند و بهبود ببخشد.
در درمان بیش فعالی، نوروفیدبک به افراد کمک می‌کند تا توانایی تمرکز، آرامش ذهنی، و کنترل تکانه‌های خود را افزایش دهند. این روش بدون نیاز به دارو و با حداقل عوارض جانبی است.
علاوه بر این، نوروفیدبک به تدریج به بازآموزی مغز می‌پردازد و با گذشت زمان، تغییرات پایدار در الگوهای فعالیت مغزی فرد ایجاد می‌کند. این روش برای افراد بزرگسال مبتلا به بیش فعالی که به داروها حساسیت دارند یا تمایل به اجتناب از عوارض دارویی دارند، یک گزینه مفید به شمار می‌رود. جلسات درمانی نوروفیدبک ممکن است به طور منظم و در طول چند ماه انجام شود تا نتایج مطلوب به دست آید.
۲. تحریک مغناطیسی مغز (TMS – Transcranial Magnetic Stimulation):
تحریک مغناطیسی مغز یک روش درمانی غیرتهاجمی است که با استفاده از میدان‌های مغناطیسی، بخش‌هایی از مغز که مسئول توجه و تمرکز هستند را تحریک می‌کند.
در این روش، یک دستگاه مغناطیسی به ناحیه خاصی از سر بیمار نزدیک می‌شود و امواج مغناطیسی را به مغز ارسال می‌کند. این تحریک مغزی می‌تواند فعالیت مغز را تغییر داده و بهبود قابل توجهی در تمرکز، کنترل تکانه‌ها، و کاهش علائم بیش فعالی ایجاد کند.
TMS یکی از گزینه‌های نوین برای درمان بزرگسالان مبتلا به ADHD است، به‌ویژه برای افرادی که به درمان‌های دارویی پاسخ مناسبی نمی‌دهند یا عوارض داروها را تجربه می‌کنند. این روش معمولاً بدون درد است و عوارض جانبی جدی ندارد، اگرچه ممکن است برخی افراد دچار سردرد یا ناراحتی خفیف در ناحیه تحت درمان شوند.
TMS نیاز به چندین جلسه درمان دارد و می‌تواند به عنوان یک گزینه طولانی‌مدت برای مدیریت بیش فعالی در نظر گرفته شود.
بیش فعالی در بزرگسالان چقدر طول میکشد؟
بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال است که معمولا از کودکی شروع می‌شود و تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند. این بیماری به این معنی است که مغز فرد مبتلا به آن، اطلاعات را به طور متفاوتی پردازش می‌کند. متأسفانه، تاکنون درمانی برای ریشه‌کن کردن کامل این بیماری پیدا نشده است. با این حال، این بدان معنا نیست که نمی‌توان علائم ADHD را کنترل کرد یا زندگی با این بیماری را آسان‌تر ساخت.
تحقیقات نشان می‌دهد که با افزایش سن، شدت برخی از علائم ADHD، به ویژه در افراد بالای ۶۰ سال، ممکن است کاهش یابد. البته این به معنای بهبود کامل نیست و ممکن است برخی از علائم همچنان وجود داشته باشد.
آگاهی بیشتر برای وضعیت بیش فعالی در بزرگسالان چیست؟
بیش‌فعالی (ADHD) به تنهایی خطرناک نیست، اما اگر درمان نشود، می‌تواند مشکلات زیادی برای فرد ایجاد کند. افرادی که ADHD دارند، به دلیل علائمی مثل بی‌قراری، حواس‌پرتی و تکانشگری، بیشتر در معرض خطر آسیب دیدن هستند.
همچنین، این افراد بیشتر از دیگران دچار مشکلاتی مثل اضطراب، افسردگی و حتی اختلالات روانی جدی‌تر می‌شوند.
یکی دیگر از مشکلاتی که ممکن است برای افراد مبتلا به بیش فعالی در بزرگسالان پیش بیاید، مصرف بیش از حد مواد مخدر یا الکل است. این افراد ممکن است برای کنترل علائم بیماری‌شان به این مواد روی بیاورند.
همچنین، احتمال اینکه افرادی که بیش فعالی دارند، دچار مشکلاتی قانونی شوند، بیشتر است. این به این دلیل است که علائم ADHD می‌تواند باعث ایجاد مشکل در روابط اجتماعی و کاری شود و فرد را به سمت رفتارهای پرخطر سوق دهد.
به طور خلاصه، اگر بیش فعالی درمان نشود، می‌تواند تأثیر منفی بر بسیاری از جنبه‌های زندگی فرد از جمله سلامتی جسمی و روانی، روابط اجتماعی و موفقیت‌های شغلی بگذارد.
سؤالات متداول
اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) می‌تواند بر هر کسی تأثیر بگذارد، اما افرادی که در بدو تولد به عنوان مرد تعیین شده‌اند (AMAB) بیشتر احتمال دارد که به این تشخیص برسند.
با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این اختلال اغلب در افرادی که در بدو تولد به عنوان زن تعیین شده‌اند (AFAB) تشخیص داده نمی‌شود یا به اشتباه تشخیص داده می‌شود.
همچنین در مورد اینکه آیا این اختلال بر اساس نژاد یا قومیت، افراد را به شیوه‌ای متفاوت تحت تأثیر قرار می‌دهد، بحث‌هایی وجود دارد. تحقیقات بیشتری نیاز است تا مشخص شود آیا این عوامل می‌توانند در ساختار تأثیر این اختلال روی افراد تفاوت ایجاد کنند.
اختلال نقص توجه/بیش فعالی در میان بزرگسالان نسبتاً رایج است. کارشناسان برآورد می‌کنند که این اختلال بین۲.۵ تا۶.۷۶ درصد از بزرگسالان در سطح جهانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به عبارتی، این وضعیت می‌تواند بین۱۳۹ تا۳۶۰ میلیون نفر را در سراسر جهان دربرگیرد.
برآورد می‌شود که از۱۵ تا۲۰ درصد از بزرگسالانی که در دوران کودکی به این اختلال تشخیص داده شده‌اند، هنوز هم تمام معیارهای آن را برآورده می‌کنند و۴۰ تا۶۰ درصد باقی‌مانده حداقل علائمی از آن را تجربه می‌کنند.
ADD یک اصطلاح قدیمی است که به زیرگروه عدم توجه در ADHD اشاره دارد. در سال۱۹۸۷، انجمن روانپزشکی آمریکا نام این اختلال را به «اختلال نقص توجه/بیش فعالی» تغییر داد.
آخرین ویرایش کتاب راهنما برای تشخیص و آماری اختلالات ذهنی، ویرایش پنجم (DSM-5-TR™)، این اختلال را به زیرگروه‌های عدم توجه، بیش فعالی/تکانشگری و ترکیبی تقسیم کرده است.
سخن پایانی
اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی (ADHD) یک تفاوت در نحوه کارکرد مغز است. این تفاوت باعث می‌شود که فرد در تمرکز کردن، کنترل رفتارهای خود و آرام نشستن مشکل داشته باشد. این مشکل معمولاً از کودکی شروع می‌شود و ممکن است تا بزرگسالی ادامه پیدا کند.
ADHD می‌تواند روی زندگی روزمره تأثیر بگذارد. مثلاً ممکن است در مدرسه یا محل کار با مشکل مواجه شوید، روابطتان با دیگران تحت تأثیر قرار بگیرد یا حتی در انجام کارهای روزمره با مشکلاتی روبرو شوید.
اما خبر خوب این است بیش فعالی قابل مدیریت و درمان است. درمان‌های مختلفی مانند دارو و روان درمانی می‌توانند به شما کمک کنند تا علائم این اختلال را کنترل کنید و زندگی بهتری داشته باشید. حتی ممکن است بتوانید از برخی ویژگی‌های مرتبط با ADHD به نفع خود استفاده کنید، مثلاً خلاقیت بیشتر یا انرژی بالا.
اگر فکر می‌کنید که ممکن است به ADHD مبتلا باشید، بهتر است به یک متخصص مراجعه کنید. تشخیص دقیق و درمان مناسب می‌تواند به شما کمک کند تا به پتانسیل‌های خود برسید.
منبع: clevelandclinic