در زیر به توضیح انواع اختلالات خوردن و روش‌های درمانی آن‌ها پرداخته می‌شود:

۱. بی‌اشتهایی عصبی (آنورکسیا)

بی‌اشتهایی عصبی یا آنورکسیا یک اختلال خوردن جدی است که بیشتر در میان نوجوانان و جوانان مشاهده می‌شود. 

افراد مبتلا به این اختلال معمولاً دچار ترس شدید از افزایش وزن هستند و به همین دلیل تلاش می‌کنند غذا را به طرز قابل توجهی محدود کنند. 

آن‌ها ممکن است خود را بسیار چاق بدانند، حتی اگر واقعاً وزن کم داشته باشند. این اختلال می‌تواند به مرور زمان به مشکلات جدی جسمی و روانی منجر شود. 

بسیاری از افراد مبتلا به آنورکسیا به‌جای دریافت مواد مغذی کافی، به فعالیت‌های ورزشی مفرط یا روش‌های نامناسب مانند استفراغ و استفاده از داروهای مسهل متوسل می‌شوند. 

درمان به‌موقع و مناسب این اختلال بسیار حیاتی است تا بهبودی حاصل شود و فرد بتواند دوباره با عادات غذایی سالم و تصویر بدنی مثبت زندگی کند.

علائم بی‌اشتهایی عصبی (آنورکسیا) شامل موارد زیر است:

• کاهش وزن قابل توجه
• ترس شدید از چاقی
• تغییر در عادات غذایی (محدود کردن شدید مصرف غذا)
• تصویر بدنی نامناسب (احساس چاقی در حالی که لاغر است)
• فعالیت بدنی مفرط
• عدم قاعدگی (در زنان)
• خستگی و بی‌حالی
• مشکلات خواب
• تمایل به مخفی‌کاری در مورد عادات غذایی

روش‌های درمانی بی‌اشتهایی عصبی (آنورکسیا)

درمان اختلال خوردن بی‌اشتهایی عصبی معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های روان‌شناختی، تغذیه‌شناسی و پزشکی است. در ابتدا، هدف اصلی درمان این است که فرد به وزن سالم‌تری دست یابد و عادات غذایی مناسب را یاد بگیرد.

 مشاوره روان‌شناختی می‌تواند به فرد کمک کند تا به مشکلات عاطفی و فکری خود پرداخته و تصویر بدنی مثبت‌تری نسبت به خود پیدا کند. همچنین، پزشک ممکن است داروهایی را برای مدیریت اضطراب و افسردگی تجویز کند.

 تغذیه‌شناسی نیز به فرد کمک می‌کند تا برنامه غذایی مناسبی طراحی کند که شامل مواد مغذی ضروری باشد. درمان در محیطی حمایتی و با مشارکت خانواده می‌تواند به بهبود وضعیت فرد کمک کند و از عود مجدد اختلال جلوگیری کند.

۲. پرخوری عصبی یا بولیما

پرخوری عصبی یا بولیمیا یک اختلال خوردن است که با دورانی از پرخوری شدید و سپس تلاش برای جبران این پرخوری شناخته می‌شود. 

در این اختلال، فرد به طور ناگهانی مقدار زیادی غذا را در مدت زمان کوتاهی می‌خورد و بعد از آن به دلیل احساس گناه یا ترس از چاقی، اقدام به تخلیه غذا می‌کند. 

این کار می‌تواند شامل استفراغ، مصرف داروهای ملین، یا ورزش شدید باشد. افراد مبتلا به بولیمیا معمولاً با احساس خجالت و پنهان‌کاری به این رفتارها ادامه می‌دهند. این اختلال می‌تواند به مشکلات جدی جسمی و روانی منجر شود و نیاز به درمان فوری دارد.

علائم پرخوری عصبی (بولیمیا) شامل موارد زیر است:

• دورانی از پرخوری کنترل‌ نشده
• اقدام به تخلیه غذا (استفراغ، مصرف داروهای ملین)
• احساس گناه یا شرم پس از پرخوری
• تغییرات در وزن (کاهش یا نوسان وزن)
• الگوهای تغذیه نامنظم
• اضطراب و افسردگی
• استفاده بیش از حد از ورزش به عنوان جبران پرخوری

روش‌های درمانی پرخوری عصبی (بولیمیا):

درمان  اختلال خوردن پرخوری عصبی معمولاً شامل یک رویکرد چندجانبه است. مشاوره روان‌شناختی، به‌ویژه درمان شناختی-رفتاری، به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری خود را شناسایی و اصلاح کنند. 

این درمان به افراد آموزش می‌دهد که چگونه احساسات و هیجانات خود را مدیریت کنند و رفتارهای غیرمفید خود را تغییر دهند.

همچنین، برنامه‌های تغذیه‌ای منظم و سالم برای کمک به فرد در ایجاد عادات غذایی مثبت طراحی می‌شوند. در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهایی برای مدیریت علائم افسردگی و اضطراب تجویز کند. هدف نهایی این است که فرد به یک رابطه سالم با غذا و بدن خود دست یابد و از رفتارهای مضر دوری کند.

۳. پرخوری

اختلال پرخوری (BED) یکی از شایع‌ترین اختلالات خوردن است که در آن افراد به طور مکرر و غیر قابل کنترل به مصرف مقدار زیادی غذا می‌پردازند. 

این افراد معمولاً در طول حملات پرخوری احساس آرامش می‌کنند، اما بعد از آن دچار احساس گناه و شرم می‌شوند. این اختلال ممکن است به دلایل مختلفی از جمله استرس، مشکلات عاطفی یا عدم رضایت از خود بروز کند و می‌تواند به مشکلات جدی جسمی و روانی منجر شود. 

در بسیاری از موارد، افراد مبتلا به BED تمایلی به استفاده از روش‌های جبرانی، مانند استفراغ یا استفاده از داروهای ملین، ندارند، که این یکی از ویژگی‌های متمایز آن از اختلالات دیگر است.

علائم اختلال پرخوری (BED):

• خوردن مقدار زیادی غذا در یک دوره کوتاه
• احساس عدم کنترل در حین خوردن
• احساس گناه و عذاب وجدان بعد از پرخوری
• خوردن به تنهایی به دلیل خجالت از مقدار غذا
• خوردن حتی زمانی که گرسنه نیستید
• اختلال در عواطف و خلق‌وخو به علت پرخوری

روش‌های درمان پرخوری 

درمان اختلال پرخوری معمولاً شامل ترکیبی از مشاوره روان‌شناختی، مشاوره تغذیه‌ای و در برخی موارد داروهای تجویزی است. مشاوره روان‌شناختی می‌تواند به افراد کمک کند تا با احساسات و مشکلاتی که باعث پرخوری می‌شوند، بهتر کنار بیایند.

 همچنین، تکنیک‌های مدیریت استرس و تغییر رفتارهای غذایی در درمان این اختلال بسیار مؤثر است. مشاوره تغذیه‌ای به افراد کمک می‌کند تا الگوی غذایی سالم‌تری را ایجاد کنند و از عادات غذایی مضر دوری کنند. 

در مواردی که علائم شدید است، پزشکان ممکن است داروهایی برای کنترل اضطراب و افسردگی تجویز کنند. به طور کلی، درمان اختلال پرخوری نیاز به زمان و تعهد دارد، اما با حمایت مناسب، افراد می‌توانند به سمت بهبودی حرکت کنند.

۴. پیکا یا هرز خواری

پیکا یا هرزخواری: پیکا یک اختلال خوردن است که در آن افراد، به ویژه کودکان، به مصرف مواد غیر غذایی علاقه پیدا می‌کنند. 

این مواد می‌توانند شامل خاک، گچ، رنگ، کاغذ، یا حتی مو باشند. علت این رفتار معمولاً به دنبال نیازهای عاطفی یا جسمی مانند کمبود مواد مغذی یا ویتامین‌هاست. 

افراد مبتلا به پیکا ممکن است از دید دیگران غیرعادی به نظر برسند و این رفتار می‌تواند به سلامتی آن‌ها آسیب بزند. درک این اختلال مهم است زیرا نیاز به توجه و درمان دارد تا عوارض جدی‌تر ایجاد نشود.

علائم پیکا:

• مصرف مواد غیر غذایی
• تمایل به خوردن چیزهایی مانند خاک، گچ، کاغذ یا مو
• عدم تمایل به غذاهای معمول
• احساس آرامش یا لذت از مصرف مواد غیرغذایی
• تغییرات در وزن و تغذیه

روش‌های درمان اختلال خوردن  پیکا:

درمان اختلال خوردن پیکا معمولاً شامل مشاوره روان‌شناختی و ارزیابی پزشکی است. مشاوره می‌تواند به افراد کمک کند تا با احساسات و نیازهای عاطفی خود آشنا شوند و مهارت‌های مقابله‌ای بهتری پیدا کنند. 

پزشکان ممکن است به بررسی سطح ویتامین‌ها و مواد معدنی بدن بپردازند تا هر گونه کمبود را شناسایی کنند. در برخی موارد، تغییرات در رژیم غذایی می‌تواند به کاهش این رفتار کمک کند. 

درمان‌های رفتاری مانند تقویت مثبت برای عادات غذایی سالم نیز ممکن است به کار رود. در نهایت، توجه به مشکلات عاطفی یا روانی که ممکن است باعث این اختلال شده باشد نیز مهم است.

۵. اختلال مصرف مواد غذایی اجتنابی/محدودکننده (ARFID):

ARFID نوعی اختلال خوردن است که در آن فرد از خوردن برخی غذاها یا مصرف مقدار کافی از غذا اجتناب می‌کند یا آن را محدود می‌کند. 

این اختلال معمولاً ناشی از بی‌علاقگی به غذا، ترس از اثرات منفی خوردن (مانند خفگی یا تهوع)، یا حساسیت بیش از حد به بافت، بو یا طعم غذا است. 

برخلاف اختلالات دیگری مثل بی‌اشتهایی عصبی، افراد مبتلا به ARFID نگران وزن یا ظاهر خود نیستند، اما ممکن است به‌خاطر محدودیت‌های غذایی دچار سوءتغذیه یا کاهش وزن شدید شوند.

علائم اختلال مصرف مواد غذایی اجتنابی/محدودکننده شامل موارد زیر است:

• کاهش وزن شدید یا عدم توانایی در افزایش وزن

• عدم علاقه یا اجتناب از بسیاری از غذاها
• کمبود انرژی و ضعف جسمی

• نیاز به مصرف مکمل‌های تغذیه‌ای یا تغذیه از طریق لوله
• احساس ناراحتی شدید یا اضطراب در مواجهه با برخی غذاها

روش‌های درمان مصرف مواد غذایی محدود کننده

درمان اختلال خوردن ARFID معمولاً ترکیبی از مشاوره روان‌شناختی، کار با متخصص تغذیه، و گاهی درمان‌های دارویی است. درمان رفتاری شناختی (CBT) برای تغییر الگوهای منفی در مورد غذا و رفع ترس‌ها و حساسیت‌ها به کار می‌رود. 

همچنین، کار با متخصص تغذیه برای تنظیم برنامه غذایی که شامل مواد مورد نیاز بدن باشد، ضروری است. اگر سوءتغذیه یا کاهش وزن شدید باشد، ممکن است نیاز به تغذیه از طریق مکمل‌های غذایی یا حتی تغذیه از طریق لوله نیز وجود داشته باشد.