نارکولپسی یک اختلال خواب پیچیده است که علل آن به نوع خاص نارکولپسی بستگی دارد، اما در همه انواع آن، ارتباطی با ناحیه‌ای از مغز به نام هیپوتالاموس وجود دارد. هیپوتالاموس مسئول تنظیم زمان خواب و بیداری است و اختلال در عملکرد آن می‌تواند منجر به بروز نارکولپسی یا حمله خواب شود.

۱. ژنتیک:

تحقیقات نشان داده‌اند که ژنتیک نقش مهمی در بروز نارکولپسی دارد. برخی افراد به دلیل وجود ژن‌های خاص، بیشتر در معرض این اختلال هستند.

به عنوان مثال، نشانگرهای ژنتیکی مانند آلل HLA-DQB1*06:02 با افزایش خطر ابتلا به نارکولپسی مرتبط هستند. این نشان می‌دهد که وراثت می‌تواند عاملی برای انتقال این اختلال در برخی خانواده‌ها باشد.

۲. کمبود هیپوکرتین:

هیپوکرتین یا اورکسین، یک ماده شیمیایی در مغز است که نقش کلیدی در تنظیم بیداری و خواب REM ایفا می‌کند.

در افراد مبتلا به نارکولپسی، سطح هیپوکرتین کاهش یافته است. این کاهش معمولاً ناشی از آسیب به نورون‌های تولیدکننده هیپوکرتین در مغز است که می‌تواند به دلیل یک واکنش خودایمنی باشد؛ یعنی سیستم ایمنی بدن به اشتباه سلول‌های خود را مورد حمله قرار می‌دهد.

۳. عوامل محیطی:

عوامل محیطی نیز می‌توانند در بروز نارکولپسی مؤثر باشند. عواملی مانند استرس، عفونت‌ها، ضربه‌های مغزی و تغییرات ناگهانی در الگوهای خواب می‌توانند خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهند. همچنین مصرف الکل و مواد مخدر نیز ممکن است بر روی عملکرد خواب تأثیر منفی بگذارد.

۴. اختلالات خودایمنی:

برخی شرایط خودایمنی می‌توانند باعث حمله بدن به سلول‌های خاص مغزی شوند و منجر به کمبود هیپوکرتین گردند. این وضعیت می‌تواند تأثیرات جدی بر روی چرخه خواب و بیداری فرد داشته باشد.

۵. آسیب مغزی یا عفونت:

آسیب به نواحی خاص مغز که مسئول تنظیم خواب هستند یا عفونت‌هایی که بر روی این نواحی تأثیر می‌گذارند نیز ممکن است سبب بروز نارکولپسی شوند.

به طور کلی، نارکولپسی نتیجه تعامل پیچیده‌ای از عوامل ژنتیکی و محیطی است و هنوز تحقیقات بیشتری برای شناسایی دقیق‌تر علل آن در حال انجام است.

در سال ۱۹۹۸، محققان مولکول‌های شیمیایی به نام اورکسین را کشف کردند. این مولکول‌ها توسط نورون‌های خاصی در مغز تولید می‌شوند و نقش مهمی در ارتباطات بین سلولی دارند.

 نورون‌هایی که اورکسین را تولید می‌کنند در ناحیه‌ای به نام هیپوتالاموس قرار دارند و این نورون‌ها برای بیدار ماندن شما ضروری هستند.اورکسین، که گاهی اوقات هیپوکرتین نامیده می‌شود، در مایع مغزی نخاعی (CSF) قابل شناسایی است.

این مایع نازک، مغز و نخاع شما را احاطه کرده و از آن‌ها محافظت می‌کند. اما در افراد مبتلا به نارکولپسی یا حمله خواب، سطح اورکسین در CSF بسیار پایین است یا حتی غیرقابل تشخیص است.

 این نشان می‌دهد که سلول‌های تولیدکننده اورکسین یا آسیب دیده‌اند یا به طور کامل از بین رفته‌اند.تحقیقات نشان می‌دهد که یکی از دلایل اصلی عدم عملکرد این نورون‌ها، یک مشکل خودایمنی است. 

به عبارت دیگر، سیستم ایمنی بدن ممکن است به نورون‌هایی که اورکسین تولید می‌کنند یا خود اورکسین‌ها حمله کند.حدود ۹۰ تا ۹۵ درصد از افرادی که به نارکولپسی نوع ۱ مبتلا هستند، یک جهش ژنتیکی خاص به نام HLA-DQB1*06:02 دارند که بر روی سیستم ایمنی آن‌ها تأثیر می‌گذارد.

با این حال، حدود ۲۵ درصد از کل جمعیت نیز این جهش را دارند اما به نارکولپسی مبتلا نیستند. به همین دلیل، پزشکان به ندرت این جهش را آزمایش می‌کنند و هنوز مشخص نیست که چه نقشی در بروز بیماری دارد.

همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد نارکولپسی ممکن است در خانواده‌ها وجود داشته باشد؛ یعنی اگر یکی از اعضای نزدیک خانواده شما مبتلا باشد، احتمال ابتلای شما نیز افزایش می‌یابد.

علاوه بر این، برخی افراد ممکن است پس از عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی خاص، مانند سویه‌های آنفولانزای H1N1 یا باکتری‌هایی که باعث گلودرد استرپتوکوکی می‌شوند، به نارکولپسی نوع ۱ مبتلا شوند. کارشناسان معتقدند که این عفونت‌ها ممکن است باعث تغییرات و اختلالاتی در سیستم ایمنی بدن شوند که منجر به بروز نارکولپسی می‌گردد.