تا همین سال‌های اخیر، اوتیسم به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شد. اما امروزه، متخصصان بر این باورند که اوتیسم یک طیف است و افراد مبتلا به آن علائم بسیار متنوعی دارند. به عبارت دیگر، اوتیسم یک بیماری یکسان نیست که همه افراد به یک شکل تجربه کنند.

پنج نوع اصلی اوتیسم که قبلاً شناسایی شده بودند عبارت‌اند از:

۱. سندرم کانر ( نوزدان   و کودکان)

یکی از انواع اوتیسم که به آن “سندرم کانر” گفته می‌شد، اولین بار توسط لئو کانر، پژوهشگر برجسته در زمینه اوتیسم، در سال ۱۹۴۳ توصیف شد.

کانر اوتیسم را ابتدا با عنوان “اوتیسم نوزادی” معرفی کرد و آن را به عنوان اختلالی در کودکان و نوزادان مطرح کرد که با چالش‌های اجتماعی، رفتارهای تکراری و دیگر علائم مشخص می‌شود. در آن زمان، شرایطی که کانر توصیف کرد، با نام سندرم کانر شناخته می‌شد، اما امروزه به عنوان بخشی از اختلال طیف اوتیسم (ASD) در نظر گرفته می‌شود.

در زمان کانر، اوتیسم به اندازه امروز شناخته‌شده و شایع نبود. اما اکنون تخمین زده می‌شود که از هر ۴۴ کودک، یک نفر به اوتیسم یا ASD مبتلا باشد.

هنگامی که اوتیسم در اولین نسخه‌های راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-III) قرار گرفت، معیارهای تشخیصی شامل موارد زیر بود:

• شروع علائم پیش از ۳۰ ماهگی
• الگوهای گفتاری غیرمعمول
• مقاومت در برابر تغییر
• نقص جدی در توسعه زبان
• عدم واکنش به افراد دیگر
• وابستگی‌های خاص به اشیا

از آن زمان، درک ما از اوتیسم به‌طور قابل‌توجهی پیشرفت کرده است. اصطلاح “سندرم کانر” دیگر استفاده نمی‌شود و به‌جای آن اوتیسم به عنوان یک طیف وسیع‌تری شناخته می‌شود.

امروزه معیارهای تشخیصی جدید گسترده‌تر و دقیق‌تر هستند و تنوع زیادی از ویژگی‌ها و شدت علائم اوتیسم را پوشش می‌دهند. کار کانر پایه‌گذار تحقیقات اوتیسم بود، اما رویکردهای امروزی بیشتر بر طیفی بودن این اختلال و توجه به نقاط قوت و نیازهای حمایتی هر فرد تأکید دارند، به‌جای اینکه افراد را در گروه‌های محدود قرار دهند.