رابطه استرس با سرطان، موضوعی است که سال‌هاست محققان را به خود مشغول کرده است. درحالی که مطالعات متعددی به بررسی  رابطه استرس با سرطان پرداخته‌اند، نتایج حاصل تاکنون قطعی و یکسان نبوده است. برخی تحقیقات نشان می‌دهند که افراد مبتلا به سرطان، در سال‌های قبل از تشخیص بیماری، رویدادهای استرس‌زای قابل توجهی را تجربه کرده‌اند.

به عنوان مثال، مطالعه‌ای بر روی بیماران مبتلا به سرطان سر و گردن نشان داد که اکثر آن‌ها در پنج سال پیش از تشخیص، با یک یا چند رویداد استرس‌زا روبرو شده‌اند. با این حال، مطالعات دیگری مانند مطالعه‌ای بر روی بیش از ۱۰۰۰۰۰ زن بریتانیایی، هیچ ارتباط مستقیمی بین حوادث ناگوار زندگی و خطر ابتلا به سرطان سینه پیدا نکرده‌اند.

این تناقض در نتایج، محققان را بر آن داشته تا با احتیاط بیشتری به این موضوع نگاه کنند. دکتر آندریا لین رابرتز، از جمله متخصصانی است که معتقد است شواهد علمی مبنی بر رابطه استرس با سرطان، چندان قوی نیست. 

وی بر این باور است که اگرچه رویدادهای استرس‌زای شدید و طولانی‌مدت می‌توانند بر سلامت کلی تأثیرگذار باشند و خطر ابتلا به بیماری‌های مختلف از جمله بیماری‌های قلبی را افزایش دهند، اما رابطه استرس با سرطان به اندازه ارتباط با سایر بیماری‌ها قوی نیست.

از سوی دیگر، برخی دیگر از متخصصان مانند دکتر لورنزو کوهن، بر این باورند که استرس مزمن می‌تواند تأثیر عمیقی بر عملکرد بدن داشته باشد و احتمال ابتلا به سرطان را افزایش دهد. به گفته وی، استرس مزمن می‌تواند باعث تغییراتی در سطح سلولی شود که در نهایت منجر به رشد سلول‌های سرطانی شود. البته، استرس‌های کوتاه‌مدت و گذرا، مانند استرس قبل از یک آزمون یا سخنرانی، احتمالاً تأثیر قابل توجهی بر خطر ابتلا به سرطان ندارند.

در نتیجه، می‌توان گفت که در حال حاضر شواهد قطعی و کاملی مبنی بر اینکه استرس به طور مستقیم باعث ایجاد سرطان می‌شود، در دسترس نیست.

با این حال، نمی‌توان از تأثیر منفی استرس مزمن بر سلامت کلی غافل شد. به همین دلیل، مدیریت استرس و اتخاذ سبک زندگی سالم، از جمله عواملی است که می‌تواند در پیشگیری از بیماری‌ها، از جمله سرطان، نقش مهمی ایفا کند.

در مجموع، رابطه استرس با سرطان، موضوعی پیچیده و چند وجهی است که نیازمند تحقیقات بیشتر است. تا زمانی که شواهد علمی قطعی‌تری در این زمینه به دست آید، بهتر است به توصیه متخصصان مبنی بر مدیریت استرس و حفظ سلامت روانی توجه کنیم.

زمانی که ما تحت استرس مزمن قرار داریم، بدنمان به طور مداوم هورمون‌هایی مانند کورتیزول و آدرنالین ترشح می‌کند. این هورمون‌ها، که به عنوان سیستم هشدار طبیعی بدن شناخته می‌شوند، واکنش‌های فیزیولوژیکی شدیدی را در بدن ایجاد می‌کنند.

با ترشح این هورمون‌ها، ضربان قلب افزایش می‌یابد، فشار خون بالا می‌رود و سطح قند خون در بدن بالا می‌رود تا انرژی لازم برای مقابله با شرایط تهدیدآمیز فراهم شود.

 اما در عین حال، این هورمون‌ها سیستم‌های بدن را که در شرایط عادی مورد نیاز نیستند، تضعیف می‌کنند. به عنوان مثال، سیستم ایمنی بدن که وظیفه دفاع از بدن در برابر بیماری‌ها را بر عهده دارد، ضعیف می‌شود تا انرژی بیشتری برای فعالیت‌های فیزیکی و فرار از خطر اختصاص یابد.

“استرس، اگرچه عاملی آزاردهنده در زندگی روزمره است، اما به طور مستقیم باعث ایجاد سرطان نمی‌شود. این یک باور غلط رایج است که باید تصحیح شود. در واقع،  رابطه استرس با سرطان پیچیده‌تر از آن است که تصور می‌شود.

مطالعات نشان می‌دهند که استرس مزمن می‌تواند بر سیستم ایمنی بدن تأثیر گذاشته و آن را تضعیف کند. این امر می‌تواند احتمال ابتلا به برخی بیماری‌ها، از جمله سرطان، را افزایش دهد. با این حال، استرس به تنهایی عامل اصلی ایجاد سرطان نیست.